Juristen, ruimtevaartdeskundigen, een echte dokter en doktor en belangrijke mensen uit de IT wereld. Het is duidelijk dat zweefvliegen erg goed is voor je carriere. En ze waren allemaal naar Surwold gekomen voor een snufje nostalgie uit het oude GSA zweefvliegtijdperk. Gevlucht voor het slechte weer in de bewoonde wereld waren ze naar het hoge noorden gekomen voor een dag herinneringen ophalen in de noordduitse zon. Via een speciaal medium was Pelleboer gevraagd voor een mooie dag te zorgen. En een mooie dag werd het!
Na een sprankelende welkomsttoespraak van de heer Pluim was het tijd voor het echte werk, toekijken bij de montage van de Ka-8 . Menig traantje werd weggepinkt bij het zien van de goede oude 444, en toen ook nog bleek dat de 315 tot de vliegende vliegtuigen mocht worden gerekend waren velen overmand door heftige emoties. Digitale camera’s werden getrokken om dit prachtige oude hout vast te leggen op de gevoelige geheugenkaart. Knielend naast de Sprankelende witte romp van de Ka-7 lieten velen zich vastleggen voor het al gerealiseerde nageslacht.
Na het onderdeel “static show” kwam dan het moment waar iedereen op gewacht had. Het uitstelritueel om te starten. Geoefende ogen speurden de hemel af op mogelijke thermiek. Met geldende redenen als “ik drink net een kopje koffie” werd geprobeerd om de eigen start uit te stellen tot een gunstiger moment. Alle uitsteltechnieken ten spijt was rond een uur of 1 toch de eerste start een feit. Toen het eerste vliegtuig het luchtruim had gekozen was er natuurlijk geen houden meer aan. In het welbekende moordende Surwoldse tempo werden kabels uitgereden en starts ingedeeld. Het grote feest was echt begonnen.
Gelukkige gezichten, die twee worden typeren toch wel het resultaat van het weer mogen vliegen boven het oude veld. En ook op de grond was de sfeer als vanouds. Verhalen vertellen uit de oude doos, eten uit een oude doos. Het was er allemaal. Korte broeken en vale hemden kwamen uit de lease-auto’s tevoorschijn om nog een keer ouderwetse clochardlook te ervaren. We waren niets veranderd!
En net toen het leek alsof het niet beter kon kregen we de warme borrelhap! Ranke knakworsten met verse mosterd, naar keuze op bruin of wit brood. Vervolmaakt met zakken chips in de smaken paprika en naturel. Hongerig van het vele kijken naar bakjes duwen, aanhaken en kabelsrijden werden de heerlijkheden binnen enkele minuten verorberd. Nee, er was echt niets veranderd.
Maar nog kon het niet op. Nadat iedereen een mooie start had gehad wachtte koude bier en de demonstraties startwagen terugslepen en Ka-7 in de hangaar parkeren. Met een flesje in de hand werden deskundige aanwijzingen gegeven om te laten zien dat we ook dit nog niet verleerd waren. Met geoefende precisie deden we een stap opzij om een vleugel te ontwijken. Goedkeurend keken we toe hoe de hangaardeuren zich sloten. We konden tevreden zijn over onszelf.
Na een korte rustpauze op de binnenplaats van het clubhuis werd vervolgens in colonne naar het Waldhotel gereden voor een onvervalste Schnitzel-ohne-Ende. Ook hier weer mooie en emotionele toespraken. En ook hier weer vele “weet je nog toen die-en-die …” verhalen. Het aan het einde van de avond we-zien-elkaar-volgend-jaar-weer-afscheid was dan ook welgemeend. Volgegeten en gelukkig vertrok vrijwel iedereen naar de beschaafde wereld en een enkeling naar cafe Havenzicht. Het was een mooie dag.
Een welgemeend woord van dank voor de organisatoren van deze geweldige dag. Namens iedereen wil ik ook de nieuwe lichting GSA bedanken dat we wederom te gast mochten zijn op ons oude vertrouwde Surwold. En natuurlijk hoop ik volgend jaar nog meer oude gezichten terug te mogen zien op de altijd weer bijzondere GSA oud-ledendag.
Nonie