GAZC

Het is inmiddels al vele jaren geleden dat ik het plan opvatte om lid te worden van de GSA. Ik was op een informatieavond geweest en had een dagje meegevlogen. Een zweefvliegkampje leek mij daarom wel wat. Een optie was om met pen, schaar en postzegels aan de slag te gaan om het opgaveformulier in de Steek in te vullen en op te sturen naar de postbus. Ik twijfelde echter over hoe snel en zeker ik een antwoord zou kunnen verwachten via deze route. Tot zover had de GSA niet echt een overgeorganiseerde indruk gemaakt. Beter was het om mij in persoon op te geven. Volgens de Steek was er iedere donderdag een borrel dus dat leek mij de uitgelezen mogelijkheid. Gelukkig stond op de achterzijde een advertentie van Havenzicht met het adres. Zo liep ik op donderdagavond Havenzicht in. Na enig zoeken vond ik achterin een ton waaraan een aantal gezichten zaten die ik herkende. “Ik wil lid worden” gooide ik in de groep. “Mooi. Je bent aan de beurt “ was het antwoord.

Sindsdien ben ik nog vaak aan de beurt geweest. Op de borrel was de simpele regel dat als je binnenkwam een rondje gaf. Vervolgens ging je aan de ton zitten om de biertjes weer terug te ontvangen. Even naar de borrel gaan was geen optie. Dat gaf ook niet. De borrel was de plaats waar zaken geregeld werden en nieuwtjes gedeeld (rondje!). Aan de ton was de plek om mooie en sterke (vlieg)verhalen te horen en te vertellen. Daarbij maakte het niet uit hoe vaak een verhaal al verteld was. De historie moest overgeleverd worden. Zodat we ons blijven herinneren dat er ook een tijd was zonder parkeer-apps. Soms was er ook tijd voor meer wetenschappelijke onderwerpen. “Brandt het of smelt het” was hierbij favoriet. Natuurlijk werd deze discussie gevoerd op basis van ter plekke verzamelde empirische gegevens.

Door deskundigen heb ik mij wel eens laten becijferen dat we in Havenzicht in de loop der jaren vliegtuigen hebben omgezet in bier. Maar goed net zoals zweefvliegen moet je gezelligheid niet in geld willen uitdrukken. Net zo min als in tijd. Havenzicht had die tijdloze kwaliteit waardoor het altijd vertrouwd aanvoelde. Of je er gisteren nog had gezeten. Zelfs in de afgelopen jaren toen ik er alleen nog maar met de dies kwam. Helaas bleek de tijd uiteindelijk wel vat te hebben op Havenzicht. Afgelopen zomer is Havenzicht gesloten. Bé vond het mooi geweest en wie kan hem ongelijk geven. De eigenaar van het pand zag meer in een woonhuis dan een café. Aan de ene kant is het jammer dat we niet meer naar Havenzicht kunnen. Hoewel, we kunnen altijd nog een keertje aanbellen. Aan de andere kant is het voordeel dat Havenzicht voor mij altijd blijft zoals het was. Ik loop niet het gevaar om ooit geconfronteerd te worden met een Havenzicht nieuwe stijl voor mensen die biertjes met smaakjes drinken.

Ik denk met veel plezier terug aan de tijd in Havenzicht. En wat is er mooier dan deze herinneringen te kunnen delen met lotgenoten? Waar kan ik mij aanmelden als oud-bezoeker?